Schuldt Püstow sien Lüttst

Hier heww ick eene lüttje seute Geschicht vun Vadder. In de gräsige Tied noon Krieg weer een beeten smunzeln nau so wichtig as hüüt. Bloot lacht öber soone Geschicht hüt nüms mehr, gleuv ick minds.
Mool seehn wat ick höör.
******************************************************************
Schuldt Püstow sien Lüttst
"Ne Mudder", seed Schuldt Püstow to sien Froo, as se in'n Swienstall bi de Söög togang`n weern, de döttein Farken smeeten harr, 'de oll Söög hett dat jo god meent, ober döttein Stück is denn doch`n beten toveel för dat Tier, för twölf kunn se to Not sorgen, un no dat een lütt Ding kümmt doch nix no, dat süht man nu all, dat verkümpt uns doch.“

"Och wat“, seed sien Froo, „dat wölt wi eersmal sehn, wo för twölf wat to sugen is, dor ward ok döttein noch satt warrn, lot mi dor man för sorgcn. Kumm her, mien lütt Farken“ seed se un neuhm dat lütt Ding, wat goor to jämmerlich utsehg in ehr Schört, „wi wölt mol sehn , ob wi di nich grot kriegt, ick will di all plegen." Dormit güng se mit dat lütt Farken in't Hus.

Worüm quieks du denn so, mien lütt Ding?" seed se, „teuw man, du sast gliek 'n beten warme Melk hebben ober eers will ick di een Loger torecht moken, wo du beeder un warmer liggs as in dien`n kool`n Swienstall. Hier Anne", seed se to een von ehr Kinner, se harr all acht Stück von dat Slag „Holl mol dat lütt Tier 'n Ogenblick fast, aber lot dat nich falln ick will mol eben uns Weeg von`n Böhn runnerholn.“ Domit gung se no de Schüün un steeg to Böhn, un dat duur nich 1ang'n, dor keum se mit de Weeg an, un stell se bi den`n warm`n Oven in de Stuuw henn; denn et weer Winter un bitterkolt. Et duur denn ok nich lang`n , dor leeg dat lütt Farken in de Kissen`s, in`t warme Bedd, blot de lütt Snut keek noch rut.

"So," seed Mudder, nu sast du ok eers eenmol wat to drinken hebben.“ Se neuhm 'n Lutschbuddel, den`n vör kotten ehr Lüttst noch kregen harr, geut dor 'n beten Kohmelk mit warm Woder rin, meuk 'n Löpel vull Zucker dorto, un steek dor 'n Suger op. Denn reet se dat lütt Farken de Snut op, un steek em denn Suger in`t Muul. Dat duur ok nich lang'n, dor fung dat lütting an to sugen, un in'n Ogenblick weer de Buddul leddig. „Sühst du woll“, seed se, „wi wöllt dat all kriegen, du warrst noch de Best von all uns Farken`s.“

"So," seed se denn,“ du büst nu versorgt, nu mutt ick eersmol wedder no`n Swienstall henn, wat dien Swestern un Breuder mokt.“

Grod, as se nu rutgohn will, kümmt Stutentrina mit ehr Dracht un Kiepen in de Döhr rin. „Goden Dag, Schultenmudder!“ reep se, „na, wo geiht? Kinners, wat is dat hüt wedder för`n Küll! De Winter meent dat dit Johr ok rein'n beten dull mit uns, ick kann mit mien Dracht kuum dörch den`n hogen Snee koom`n.“ Dormit sett se ehr Dracht un de Kiepen dahl, güng an Oven ran, un warm sick ehr verfrorn Hän`n

“Süh dor”, seed se, as se de Weeg dor stohn sehg, ,,All wedder wat Lütt`s! Och ne , wo nüdlich!” reep se, as se dor rinkeek un de lütt Snut sehg, „Dit is jo woll all dat Negte, wat?- Is et ditmol n` lütten Jung oder wedder n` lütt Deern? Jo, jo, ick segg jo, je mehr Kinner, desto mehr Glück.

Op dit Hus liggt richtig Gott`s Segen. Un wie dat lütt Göör den`n Vadder ähnlich süht, et is den`n Schuldten ganz wie ut`n Gesicht sneden, de Nees, de Ogen, ganz un gor de Schuldt. Et is doch seker`n Jung.“ „Mein Gott!“ reep nu Schuldtenmudder un sack för Lachen op`n Stohl dohl, „et is—et is“—...

,,Een Mäken?” reep de Olsch, ,,mokt ok nix! Wenn se so ward, as se utsüht un no`n Schuldten oort, denn brukt Ji jug keen Sorg to moken, ne, to dat lütt seut Göör köönt Ji jug frein un jug wat op inbilln.“ „Dat is keen Jung un keen Deern, een Farken ist`s!“ reep Schuldtenmudder, se kunn sick dat för Lachen kuum rutbring`n.

„Wat is`t ?- Et is jowoll nich meuglich!“ reep de Olsch, „denn nehmt dat nich för ungot, Schuldtenmudder, ober so is dat mit ole Lüüd. De Ogen ward all swack, dor kann man nich mehr so recht kieken. Ober dat is doch so as ick seggt heff; dat lütt Veeh hett son`n nüdliche, seute Snut, dat de Schuldt sick nich to schäm`n brukt, wenn man seggt, dat et em ähnlich süht.“
© Friedrich Schnoor, 1949
buecher.de - schnell, günstig, große Auswahl
Friedrich Schnoor: Stöbern Sie im Onlineshop von buecher.de und kaufen Sie Ihre Artikel bequem online und ohne Mindestbestellwert!www.buecher.de