DAT GRÖTTSTE GESCHENK

Nu – an de Rand van mien Leven anlangt,
is dat immer weer mal so,
dat ik dor över nadenken doo,
of un wennehr woll dat Enn anfangt.
WAT hebb ik denn al all beleevt?
Na wat hebb ik in dit Leven streevt?
An de Begünn stunn de Leevd van Ma un Pa.
Anners was ik heel nich dor.
Wenn ik dat denn recht bedenk,
was hör Leevde mien eerst Geschenk.
Wiehnachten, Paasken, to Geburtsdagen,
hör ik Ollen na mien Wünsken fragen
und dürs, wat ik hebben much, hör seggen.
Meesttieds hebb ik dat Geschenk denn kregen.
Dat weer in mien junger Tied.
Later harr ik de Künn sowied:
Wuss, wat würkelk wichtig weer,
dat kweem nich inwickelt in moi Papier.
Wat ik för Geld nich kopen kann,
slepp ik ok as Paket nich an.
Dat is dat, wat mi dat Leven geev
un weer doch dat dürste Reev.
Dunker Tieden hebb ik överstahn.
Dat Leven sull ja wiedergahn.
Leevde geven un kriegen hebb ik kunnt.
Kinner un Frünnen an mien Sied,
maken mi dat Leven bunt
un mi an all mien Dagen blied.
Ik hebb Ogen, mit de ik kieken kann.
Een Kopp, de denkt. Foten un Hann´.
Kann proten, lachen, kann ok reern.
Kann singen, mi verdeffendeern.
Moje Künsten hebben in mien Weeg al legen,
un ik hebb ok dit un dat tostann kregen.
Hebb mi umkeken kunnt in anner Gewesten.
Denn weer in Huus – dat was doch an Besten.
Tominnst för een langen Tied.
Denn was dat weer sowied,
un de Feernte hett mi ropen.
An de Rand van mien Leven lopen
mi Biller dör de Kopp.
Laten mi engaalweg hopen,
dörgahnt un ohn Stopp –
dat ik tofree bliev de lesde Tied,
bit an de Gang na de anner Sied,
dat bit dor dat Leven mi dat Beste günnen deit:
Dat is mien Verstand un Gesunnigheid.
Wenn ik all dat dankbar överdenk:
Mien Leven is dat gröttste Geschenk!

©elke.bontjer-dobertin